14 jan Liefde in de Tropenjaren

Twaalf jaar geleden ontmoette ik een Friese jongeman van bijna 2 meter. Hij was grappig en zorgzaam. We hadden meteen een klik en we werden verliefd. Zijn wij nog steeds het kleverige verliefde stel van toen? In deze blogpost vertel ik er meer over.

Vlinders in me buik

Ik kan me de begin periode van onze relatie nog heel goed herinneren. Ik wilde altijd bij hem zijn. Het eerste wat ik morgens deed was checken op mijn telefoon of ik een sms’je van hem had gekregen. En iedere ochtend stond een sms’je klaar met: “Goedemorgen, schatje. Heb je lekker geslapen?” Ik voelde me heel speciaal. Ik vertelde over de vlinders in mijn buik aan een toenmalige collega. En ik weet nog heel goed wat die tegen mij zei. Zijzelf was inmiddels al een paar jaar getrouwd met kinderen en de romantiek was in haar huwelijk blijkbaar ver te zoeken. Zij vertelde me namelijk dat het alleen in het begin zo voelde en dat je na een aantal jaar geen vlinders meer in je buik had van de verliefdheid. Ze vond me aandoenlijk en ik denk dat ik haar deed denken aan het begin van haar relatie.

Goeie tijden, slechte tijden

Inmiddels zijn wij 12 jaren en 4 kinderen verder. Betekend dat ik niet meer verliefd ben? Net als ieder andere relatie kent die van ons goeie en minder goeie tijden. Als mens heb je soms dagen dat je niet lekker in je vel zit. Wij hebben beide periodes gehad dat het metaal echt even niet goed ging. Hij was overspannen en in de tijden van de economische crisis kon hij maar niet aan werk komen. We kregen daardoor ook nog geldzorgen en ik kon daar heel slecht over praten. Dat waren moeilijke tijden. Dan kan het zwaar zijn om te blijven focussen op een betere toekomst. Maar we hebben zoveel leuke tijden meegemaakt. De absolute toppers waren natuurlijk de geboorte van onze kinderen en ons bruiloft in 2019. Met kinderen, werk, huishouden en sociaal leven is het soms echt wel lastig ook om niet vergeten dat wij ook nog een stel zijn samen. Wij hebben samen een belofte gemaakt. Zodra alle kinderen groot zijn en uit huis zijn. Willen wij elkaar aan kunnen kijken en zeggen: “He, ik vind je nog steeds leuk.” En daarom vinden wij het belangrijk om naar elkaar te luisteren en tijd voor elkaar vrij te maken.

Valkuilen

In een ideale wereld zonder lockdown en coronamaatregelen is het al lastig genoeg om tijd vrij te maken voor elkaar. Spontaan iets leuks doen samen kan niet zomaar. Al moet ik toegeven dat wij het heel leuk vinden om als gezin iets leuks te doen. Als mijn gezin geniet dan geniet ik ook. Maar op een gegeven moment is het gewoon nodig om zonder de kinderen te zijn. Als het lukt om een oppas te regelen gaan we samen uiteten en dan hebben we de afspraak dat we het niet over de kinderen of het huishouden mogen praten. Het risico ontstaat anders dat we vanuit onze dagelijkse sleur verder gaan in het bespreken van het huishouden en het gezin. Als er geen oppas is dan laten we eten bezorgen en gaan wij zodra de kinderen op bed liggen thuis dineren in onze woonkamer. Of we kijken gezellig een film op de bank. Wel heb ik gemerkt dat het goed is om dan de telefoons weg te leggen want dan kun je echt focussen op elkaar. Door het vermijden van deze valkuil worden we geen huisgenoten maar blijven we partners.

Verliefd

In zekere zin heeft die collega wel gelijk gehad. De prille liefde was zoet, schattig en leuk. We konden doen en laten wat we wilden. Tijd vrijmaken ging soepel en de verantwoordelijkheden waren niet al te hoog. Ik ben me ervan bewust dat we momenteel in de tropenjaren zitten. En helemaal in deze periode met thuiswerken en thuisonderwijs. We moeten allemaal wat creatiever zijn met onze hobby’s en uitjes. Op de vraag of ik na al die jaren nog steeds vlinders in me buik heb. Ja, soms wel. Op de momenten dat hij aanbied om met de kinderen even weg te gaan zodat ik even rust aan me hoofd heb. Als hij bij het boodschappen mijn favoriete chocola heeft meegesmokkeld. Of als ik zie hoe enthousiast hij wordt van mijn toekomst plannen. Ik voel me dan net zo verliefd als al die jaren geleden. Maar deze gevoelens zijn gegroeid. Hij is namelijk niet dezelfde jongen waar ik verliefd op werd. Hij is volwassen geworden. Hij is de vader van mijn kinderen. Mijn hulp in het huishouden. Mijn souschef in de keuken. Mijn bankhang maatje, mijn vertrouwenspersoon, mijn sparringpartner. Al krijg ik niet meer dagelijks berichtjes van hem. Het is niet nodig. Want het eerste wat hij doet zodra hij thuis komt is mij een kus geven. Net als 12 jaar geleden. Dat is mij meer waard dat een stel vlinders in de buik.