20 jan Stuntpiloot

Een paar maanden geleden werd ik in 1 weekend 10 jaar ouder. Ik posten een foto en ik vertelde erbij dat ik er later meer over zou vertellen. Ik wilde er een caption over schrijven maar het werd een te lang verhaal. Ik besloot er een blog van de maken. Lees hier verder over de avontuur van onze stuntpiloot.

Schrik van mijn leven

Het was een rustige zaterdag avond. Ik zat te relaxen op de bank. Het was vlak na het avondeten. Aiden was wat aan het spelen terwijl Carly en Noah wat tv aan het kijken waren. Liam had gevraagd of hij nog buiten mocht spelen. Omdat het weekend was vonden wij het wel goed. Rond half 8 vonden wij het wel tijd dat hij weer naar huis moest komen. Op dat moment zegt Wilco tegen mij. Hé politie! Ik dacht dat hij bedoelde in de straat. Maar nee, er stonden ineens 2 politieagenten voor onze deur. We renden zowat naar de voordeur. Ik deed de deur open terwijl mijn hart 300 slagen per minuut ging. Ze vroegen of wij de ouders van Liam waren. Ik kon geen woord uitbrengen. De agent probeerde mij gerust te stellen door te zeggen dat het goed met hem ging maar we moesten wel even met hun meekomen.

Ambulance

Liam was uit een boom gevallen en hij was gewond geraakt. Ik sprong op mijn fiets en was binnen 1 minuut bij hem. Ik wist precies waar ik moest zijn. Namelijk een klimboom vlakbij zijn school. Hier speelde hij wel vaker met Noah en andere buurtkinderen. Zij noemen dat de Mickey Mouse boom. Toen ik bij de klimboom aankwam en de ambulance zag staan moest ik heel erg mij best doen om niet hysterisch te gaan huilen. Liam zelf was rustig en kalm. Maar hij liet zijn rechte pols alleen niet los. Onderweg naar het ziekenhuis probeerde ik hem op te vrolijken met mijn suffe mom-jokes.

Angst voor blijvend letsel

Het wachten bij de eerste hulp duurde zo lang. Eerst werd er een foto gemaakt van zijn pols. Die was duidelijk gebroken op 2 plaatsen. Later wilden ze toch een foto maken van zijn nek en rugwervels. De foto’s daarvan gaven geen duidelijke uitsluitsel dus besloten ze dat hij een ct scan kreeg. Ze wilden uitsluiten dat hij geen inwendige bloedingen of breuken had. Ik was blij dat ze grondig waren met hun onderzoeken. Even was ik serieus bang voor blijvend letsel. Het wachten op die uitslagen was echt killing. Daar lag me ventje. De hele tijd heel dapper en stoer en heeft geen moment geklaagd. Maar gelukkig kwam de dokter vertellen dat hij er helemaal bovenop zou komen. Zijn pols moest wel gezet worden en in het gips. Wat een opluchting was dat. Hij had nog wel een scheur in zijn bekken maar omdat hij zo jong is geneest dat vanzelf. Ze besloten hem 1 nacht op te nemen zodat de chirurg de volgende dag nog naar hem kon kijken. Gelukkig mocht ik bij hem op de kamer blijven. Na een goeie nachtrust (ook dankzij de medicatie) werd hij de volgende ochtend helder wakker.

Naar huis 

Lopen ging echt nog niet en hij moest vertrouwen krijgen in het bewegen van zijn arm nu er gips eromheen zat. Maar verder wilde hij eigenlijk gewoon weer zijn papa graag zien. Toen die een oppas had geregeld voor de andere kinderen kwam hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. We moesten nog wachten op de conclusie van de chirurg en die kwam eindelijk vertellen dat hij naar huis mocht.

De eerste week is hij thuis gebleven. Hij moest echt even vertrouwen krijgen in zijn lichaam. Lopen durfde hij nog niet. Nadat ik een rolstoel had geleend van de thuiszorg was hij wat mobieler geworden. We gingen vrijdagmiddag even naar school. Daar kon hij vertellen over zijn avonturen in de ambulance en het ziekenhuis. Ook liet hij een röntgenfoto zien van zijn gebroken pols. Zijn juf vroeg wat hij ervan geleerd had nu hij uit de boom was gevallen. Zijn antwoord was: “Dat ik volgende keer me beter moet vast houden.”

We besloten dat hij de volgende week weer naar school kon. Net op tijd voor de schoolfoto’s. Ik hoorde verhalen over racen over het schoolplein en klasgenootjes die ruzie maakten over wie hem voort mocht duwen in zijn rolstoel. Op een gegeven moment zag ik hem fietsen en steppen op het pleintje voor ons huis. Toen wist ik dat hij goed aan het herstellen was. De rolstoel had hij niet meer nodig en  na 6 weken mocht zijn gips eraf. Het was eerst wel even spannend maar toen hij eenmaal door had dat zijn pols genezen was durfde hij die weer te gebruiken. Het was echt een opluchting dat hij weer zijn schrijfhand kon gebruiken. Inmiddels is hij weer helemaal de oude. Springen, rennen, vliegen en ja zelfs weer in bomen klimmen. Ze zeggen niet voor niets: boys will be boys.