15 dec Avontuur in de trein

Toen ik een meisje was vond ik treinreizen een hele belevenis. Ik zag het reizen met de grote gele treinen als een avontuur waarbij ik de hele wereld kon ontdekken. Op een doordeweekse dag was het reizen met de trein het grootste feest voor ons gezin. Mijn vader die maandenlang in het buitenland had gewerkt zat in het vliegtuig naar Nederland. Hij was zo lang weggeweest en wij hadden hem vreselijk gemist. Mijn moeder had met school geregeld dat wij een dagje vrij kregen om hem op te halen van Schiphol. Eerst mocht ik in de trein reizen om vervolgens de grote vliegtuigen te bewonderen op Schiphol. En in een van die vliegtuigen zat mijn vader met een koffer vol cadeautjes uit het buitenland. Dit was voor een 11 jarige meisje een droom die uitkwam.

De spanning was hoog

Toen we op het station aankwamen kocht mijn moeder de treinkaartjes. Een retourtje voor zichzelf en 2 railrunners. Mijn jongste zusje was nog klein en had geen kaartje nodig. We hadden onze beste kleding aangetrokken want we wilde er tiptop uitzien voor onze vader. Eenmaal in de trein vertelde ik aan alle reizigers in onze coupé dat wij onze vader gingen ophalen van Schiphol. Ik vertelde trots dat hij maandenlang op een olieplatform had gewerkt en hij mocht eindelijk naar huis van zijn baas. We zouden hem opwachten bij de aankomsthal en hem helemaal plat knuffelen zodra we hem zagen.

Een enge conducteur

Halverwege de treinrit kwam de conducteur langs voor de kaartjes controle. Voor ieder kind is dit natuurlijk een spannend moment. Want de conducteur had natuurlijk status en ik was bang dat ik de trein uitgezet zou worden als ik me niet zou gedragen. Althans daar dreigde mijn moeder altijd mee als wij weer eens met onze schoenen op de bank gingen staan of als wij een herrie maakten in de coupé. Ik zat keurig netjes te wachten met mijn railrunner totdat ik aan de beurt was voor de controle. De conducteur pakte mijn kaartje en kijk mij nors aan. Hij vroeg mij hoe oud ik was. Ik antwoordde dat ik 11 jaar was. Hij keek naar mijn kaartje en vervolgens afkeurend naar mijn moeder. “Het kaartje van uw dochter is niet geldig, zij krijgt een boete.” Mijn hart zat in mijn keel. Ik was bang dat ik de trein uitgezet zou worden. Mijn moeder vroeg wat er dan precies mis was met mijn kaartje. Volgens de conducteur mocht ik niet reizen met een railrunner want ik was volgens hem al veel ouder dan 11 jaar. Mijn moeder probeerde in haar beste Nederlands aan de conducteur uit te leggen dat ik wel degelijk 11 jaar was en recht had om te reizen met een railrunner. Ik was alleen wat groot voor mijn leeftijd. De conducteur dreigde ons de trein uit te zetten als mijn moeder niet ging meewerken.

De interventie

Ik begon te huilen en te pleiten bij de conducteur. We zouden dan niet op tijd op Schiphol zijn om mijn vader te kunnen opwachten. En het was allemaal mijn schuld want ik was veel te groot voor mijn leeftijd. Ik was echt 11 jaar, het duurde nog maanden voordat ik mijn 12^e verjaardag zou vieren. Mijn geluk was dat de medereizigers in ons coupé zich gingen mengen in de discussie. Ze gingen op hem inpraten en vroegen hem zijn empathie te tonen. Ik had immers aan het hele coupé vol enthousiasme verteld over mijn avontuur. De conducteur hield voet bij stuk. “Ik ben echt 11 jaar meneer!” Huilde ik. Na een paar minuten discussiëren met medereizigers bedacht hij zich. Waarschijnlijk voelde hij zich behoorlijk bezwaard.

Waarom?

Deze ontmoeting in de trein is mij altijd bij gebleven. Ik heb me altijd afgevraagd waarom de conducteur mij en mijn moeder niet wilde geloven toen wij hem vertelde dat ik 11 jaar was. Ik had vaker gehoord dat ik groot was voor mijn leeftijd. Mijn buitenlandse familie grapte altijd dat het te maken had met de melk van de Nederlandse koeien. Nooit had ik gedacht dat het mij in problemen zou brengen. Waarom gaf de conducteur mij niet de voordeel van de twijfel? Later heb ik me afgevraagd of het te maken had met de kleur van mijn huid. Of het accent van mijn moeder. Ik zal er nooit achter komen. Gelukkig waren er toen al mensen die onrecht niet zomaar accepteerden en namen het voor ons op. Als zij zich niet hadden gemengd in de discussie was er een hele andere uitkomst geweest. Het conflict werd gesust en ik stond op tijd bij de aankomsthal van Schiphol om mijn vader in de armen te vliegen.